روزنامه ایران 27 شهریور 1381
بهمن احمدي آمويي خبرنگار «ايران»: در پادگان تيپ يكم ارتش كردستان در شهر «ديانا» واقع در جنوب غربي شهر «اربيل» جوانان كرد كه داوطلبانه خدمت سه ساله سربازي را مي گذرانند، در برابر افسران آموزش ديده ارتش عراق كه به ارتش كردستان پيوسته اند رژه مي روند.

بعد از ظهر ديروز در زير آخرين شعاع هاي غروب خورشيد آنها با پوتين هاي ايراني، لباس هاي آمريكايي و تركي و كلاشينكف هاي روسي، چيني، ايراني، ليبيايي و كره اي به مافوق هاي خود اداي احترام مي كردند و با صداي بلند آزادي و پارتي [منظور حزب دموكرات كردستان عراق است] را فرياد مي زدند.

فرمانده گروهان يكم تيپ يك ارتش كردستان كه يك افسر بلند پايه ارتش عراق است به من مي گويد: «اين سربازان داوطلبانه به پادگان هاي ارتش كردستان مراجعه مي كنند تا سه سال خدمت سربازي را پشت سر بگذارند.
از حدود دو و نيم سال پيش اقداماتي براي ادغام شبه نظاميان كرد [ كه به پيشمرگ معروفند] با باقيمانده ارتش عراق كه در كردستان مستقر بود و به دست نيروهاي مسعود بارزاني افتاد، آغاز شد.

تعدادي از پيشمرگها بازنشسته شده اند و بسياري از آنها نيز در قالب رده هاي سازماني ارتش درجه و رتبه گرفته اند. بسياري ديگر از آنها نيز وارد دانشگاه شده اند تا درجه هاي نظامي بالاتري را دريافت كنند.

«بروسكه نوري شاوز» بلند قامت، چهارشانه و پرهيبت كه جانشين فرماندهي كل ارتش كردستان است، تجربه سپاه پاسداران ايران را مورد اشاره قرار مي دهد و مي گويد: «همانگونه كه ايرانيان پس از پايان جنگ براي افزايش كارآيي و كاهش هزينه ها و جلوگيري از بي نظمي، نيروهاي سپاه پاسداران را منظم كردند و به آنها درجه و رتبه دادند ما هم پيشمرگ ها و شبه نظاميان خود را با نيروهاي به جا مانده از ارتش ادغام كرديم و ارتش كردستان را به وجود آورديم. تجربه افسران آموزش ديده در ارتش عراق با انگيزه و هدفي كه پيشمرگان داشتند، اكنون سرمايه ارتش نوپاي كردستان شده است.

يكي از فرماندهان اين ارتش مي گويد: «ما سياست تساهل را نيز در ارتش خودمان پياده كرده ايم، به نحوي كه حتي مسيحيان كرد نيز مي توانند به رتبه هاي بالا و رده هاي فرماندهي ارتش برسند.» يكي از اين مسيحيان كه رده بالايي در ارتش دارد، با مشخصه هاي چهره مسيحيان و لباسهاي آمريكايي و عينك آفتابي بي شباهت به افسران ارتش هاي كشورهاي اروپايي نيست. او جدي و كم حرف است اما اين جديت پس از پايان ديدارم از اين پادگان به ملايمت لبخند گرمي تبديل مي شود.

تعدادي از پيشمرگان در واحدهاي اين ارتش مسؤول واحد عقيدتي و سياسي نيروهاي جوان و داوطلب هستند و به آنها اصول و مباني حزب دموكرات كردستان، تاريخچه و سابقه مبارزه و هدف از اين مبارزه را تعليم مي دهند. هر كدام از اين سربازان داوطلب ماهانه ۶۰۰ دينار عراقي چاپ سوئيس حقوق دريافت مي كنند. متوسط حقوق در كردستان حدود هزار دينار است.

بروسك نوري شاوز جانشين فرمانده كل ارتش كردستان مي گويد: «سنگين ترين سلاح سازماني ما «آر.پي.جي»، «دوشكا» و «خمپاره انداز سبك و نيمه سنگين» است. به گفته وي نه تنها اين ارتش بلكه توان نظامي همه گروههاي معارض عراقي هم قادر به مقابله و جلوگيري از تعرضات ارتش دولت مركزي عراق نخواهد بود. بنا بر اين سرنوشت صدام حسين را جنگي با مختصات شناخته شده رقم نخواهد زد.

سرنوشت صدام در بغداد مشخص خواهد شد نه در كركوك، موصل و يا اربيل و سليمانيه.» گفته مي شود ارتش كردستان داراي حداكثر ده تانك و سي زره پوش به جامانده از ارتش عراق است. آنها همچنين يكصد و پنجاه توپ و تعدادي موشك استينگر در اختيار دارند. فرماندهي كل ارتش كردستان عراق را مسعود بارزاني برعهده دارد.

او در حومه شهر بسيار خوش آب و هواي صلاح الدين در مركز استان اربيل سكونت دارد و از آنجا بر بخش بزرگي از كردستان حكم مي راند. قلمرو او با چهار كشور ايران، تركيه، عراق و سوريه مرز مشترك دارد. در اين منطقه امكان ورود هيچ فرد غير حزبي وجود ندارد. تنها او به اتفاق خانواده، نزديكان و پانصد نفر از محافظانش كه معروف به گارد جمهوري هستند در اين بخش زندگي مي كنند.

اين روزها كردها اميدوار تر از گذشته نسبت به داشتن يك حكومت فدرال در سراسر عراق مشغول نهاد سازي هستند. پليس شهري و راهنمايي و رانندگي، استخدام تعدادي زن براي خدمت در نيروهاي پليس شهري و كاهش تردد شبه نظاميان با سلاحهاي خود در ميان مردم عادي نمونه هايي از اميدواري ها و نهاد سازي ها است. به گفته يكي از ساكنان شهر اردبيل «اسلحه ديگر كارساز نيست و اگر كسي با زمان پيش نرود، از بين خواهد رفت. پارتي (حزب) و مسعود بارزاني در حال حركت با زمان هستند.» جوانان علاقه مند به مسعود بارزاني و حزب او با پيوستن به او به گونه اي تعليم مي بينند كه در آينده اي نزديك بخشي از كل ارتش عراق فدرال شوند.